Hastane kontrollerini saymazsak, ilk evden çıkışımız oldu bu. Annemi yolcu edecektik, bilet alma falan derken alışveriş merkezine de uğradık. 20 günlük bebekle gidebileceğim tek yerin de alışveriş merkezi olduğunu anladım. Şu an kar yağıyor olmasa parka götürüp yarım saat yürüyüş yapsak diyordum da havalar fena. Biraz daha büyüsün kuzucuk.
Alışveriş için girdiğimiz yer yine Ali Hamza için. Kendime bir şey almak aklıma gelmiyor. Denemeye de çok vaktim yok artık. İnternetten almak daha rahat geliyor.
Elbisem
BURADAN. Netten almak güzel de bir de şu hazır giyimin vermiş olduğu dikiş hataları olmasa. Ya biz dikiş bildiğimiz için batıyor gözümüze ya da gerçekten yamuk yumuk dikiyorlar. O yüzden boy böyle kaldı. Pantolonla giyeceğim, elbise olarak pek içime sinmedi.
Mutsuz resmimin nedeni, artık evine dönen annem. Facebook ve İnstagramda da konuştuk bu konuyu. 45 gündür yanımdaydı. Doğum öncesi ve doğumdan sonra 20 gün boyunca hep ilgilendi. Şimdi birden gidince boşluğa düşmüş gibi oldum. Annelerini yeni kaybeden arkadaşlarla konuşunca yine şükrettim halime. Varlığını bilmek bile huzur-güven veriyor insana.Allah annelerimizin kıymetini bilmeyi nasip etsin hepimize, anne olunca daha da iyi anladım bunu.
